Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Cave putes quicquam esse verius. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.
Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis?
Et quidem, inquit, vehementer errat; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Beatus sibi videtur esse moriens. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur.
Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Sedulo, inquam, faciam.
Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.
Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.
Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.
Hic ambiguo ludimur. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.
